Portreler
Ne görgü şahidi ne davacı var,
“Güzel” bir araba ezdi kediyi,
Ondan beri güneş hep küskün doğar.
Bir çift göz seyretti bu zor sahneyi,
Güzel arabada ‘cânî’yi gördü.
Bir çocuk gözüydü, bulandı rengi,
Koyu bir hüzünle çalkandı yüzü.
Bir başka çocuğun içinde bir şey,
Gerildi, gerildi ve koptu birden;
Soldu doğu batı kuzey ve güney,
Kedicik onundu, kaçtı şehirden...
O an, gürültüyle yıkıldı cihan
Bir anne kedinin başcağızına,
Ne düşündü bilmem, ama dostluktan
Aslâ söz etmedi o günden sonra.
Onca zaman geçti koşar adımla
Fakat ne gözyaşı ne kan kurudu.
Hâlâ arabalar binbir çalımla
Ezerler her gün bir başka yavruyu...
Osman Bülent Manav
(Yarpız Kokulu Şiirler, BFA Yayıncılık, 1994, İstanbul)
