Meçhuller caddesinin kimsesiz seyyahı...

Bugün 25 Mayıs 2010, Üstad'ın vefaatının 27. yıldönümü.. Karşılaştığımız farklı hadiseler karşısında dilimizin ucuna geliveren onlarca mısranın sahibi, Üstad Necip Fazıl..

Haritada deniz görmüş boğulmuş, dokuz köyün sahibi, dokuz köyden kovulmuş... Kimsesiz seyyahı meçhuller caddesinin, yankısından kaçan çocuk, kendi sesinin... Sonsuzluk Kervanı'nın peşinde harcanan bir ömür...

Sonsuzluk Kervanı, peşinizde ben,
Üç ayakla seken topal köpeğim.
Bastığınız yeri taş taş öpeyim,
Bir kırıntı yeter kereminizden... 

O yolda yürümek elbette kolay olmadı. Birçok yönden gelen taarruzlara karşı, birçok cephede verilen mücadele, Üstad'ı yordu... “Ne icra memuru”nun ne de “Birinci Şube sivil polisi”nin çalamadığı bir kapının ardına yürüdü... “Ölüm güzel şey”di, buydu “perde ardından haber..” Zira, “hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?”

Ve son şiirinde annesine sesleniyor, yanına geleceğini haber veriyodu:

Anne, girdin düşüme,
Yorganın olsun duam,
Mezarında üşüme...

Anlamam, anlatamam,
Düşen düştü peşime,
Artık vadeler tamam...