“Erdî bahâr sen yine şâd olmadın gönül”

Şafakla uyanmak bize yakışmaz,

Yorgun gözlerimiz fecre gülümser,
Ondört asır evvel başlayan namaz
Mirac’a çıkılan yerde gülümser…

Güneşe mâloldu bu sevda bize,
Bayrama, ekmeğe, tuza mâloldu.
Sevince açılan ellerimize
Gün doğmadı bu yıl, hep zevâl oldu.

Baharı bayrama ekleriz derken,
Günde bin ölümle tanışır olduk.
Her zaman umudu dillendirirken,
Şimdi saf hüzünle konuşur olduk.

Mevsimin Bosna’da eylediği naz!
Bu topraklar hüzün bilmezdi hani?
Baharın açması yasaklanamaz
Çocuklar bayramsız kalmazdı hani?

Gözbebeklerinde söner de takvim,
Bir kan pınarında yıkanır Bosna.
Savrulur, çırpınır, yanar yüreğim,
“Demokrasi…”lerde tükenir Bosna.

Osman Bülent Manav 

(Yarpız Kokulu Şiirler, 1994, BFA Yayıncılık, İstanbul)