İstanbul, kalbimiz

İstanbul diyorum, yani kalbimiz,
Yani hayâlimiz, yani kendimiz,
Tenimize sinen Mısırçarşısı
Ruhumuza sinen Süleymaniye,
O nesl-i kadîmin bize mirası
İstanbul diyorum, yani kalbimiz
Lûtfu şikayetsiz, kahrı sebepsiz
Bir kırık tebessüm kıyısında biz
Zeynepkâmil yahut Karacaahmet
Bütün maceramız ve hikâyemiz
İstanbul diyorum, rüyâdır elbet
Kimine memleket, kimine gurbet
İstanbul, aşkımız, Akdeniz gibi
İki parça ateş, kalbimiz gibi.

Osman Bülent Manav

(Musandıra, Vestiyer Yayıncılık, 2004, İstanbul)