Adsız ölen çocuklar

Evde uyurken varil bombasıyla öldürülen,

sadece fotoğrafını görebildiğim fakat adını bir türlü öğrenemediğim

o masumun şahsında, adı çalınan bütün savaş çocukları nâmına…

I.

Zincirden boşanmış ırmaklar gördüm

Köpükler içinde dörtnala akan

Aşka şerholunmuş gözleri vardı

Koştukça toprağa cemre bırakan

Deli kısraklara benziyorlardı.

Dokunabilirsin, böyledir hayat

İçinde mevsimler damıtılırken

İçilmez, tuzludur, belki ağlanır

Kapılar görürsün girilemeyen

Eşiğinde sabır, uğunmaktadır.

Vetekabbelminnâ, ezanlar vakti

Burada isimsiz ölür çocuklar

Ve soğur yeryüzü siz bilmezsiniz

Fiç raporundaki bir virgül kadar

Yiten isimlere üzülmezsiniz.

II.

Bilenler söylemez söyleyen bilmez

Bir adım var benim, bir güzel adım

Annemin ağzında, gençlik tadında

Ne çok sevdiğimi şimdi anladım

Ve sevindiğimi, çağrıldığımda.

Oturur masada beş üzgün surat

Biz ölürüz adsız, onlar uyuklar

Şimdi olmaz derler zira üzgünüz

Ah burada adsız ölür çocuklar

Bayım seçilmiyor kirden yüzünüz.

Hayâl katilleri, ad emiciler

Sizinle küçük bir hesabımız var

Görürsünüz kimim, hangi yaştayım

Ordularınızla üç vakte kadar

Toparlanıp gelin, ben çıkıştayım;

Osman Bülent Manav  25 Mart 2014, İstanbul